Zwykle nie przeklinał, ale sytuacja, w której się znajdował nie była zwykła. Siedział na fotelu, łokcie opierał o uda a dłońmi masował skronie. Jeszcze raz, sekunda po sekundzie analizował zdarzenia sprzed godziny.
Blondynka, nieznajoma, pomoc, niezręczność, chamstwo - powtarzał tą sekwencję jak mantra. Mimowolnie co jakiś czas dodawał do tej grupki przymiotnik "ładna", ale gdy już łapał się na tym, momentalnie odrzucał tą myśl.
Za każdym razem gdy podsumowywał sytuację, wniosek był jeden - zachował się jak niekulturalny prostak.
Biorąc pod uwagę jego ówczesny stan - początkowa depresja i bliskie załamanie nerwowe, było wręcz niemożliwym, aby wydarzyło się to, co nastąpiło potem.
Blondyn po setnym razie odtworzenia sytuacji zerwał się z fotela, chwycił starą kurtkę, niestarannie założył buty i trzaskając drzwiami opuścił drewniany domek. Nawet nie wiedział gdzie chciał iść. Po prostu opuścił swoją posesję i skierował się tam, gdzie niosły go nogi. Serce biło mu niemiłosiernie szybko a oddech stawał się nerwowy.
- Pojebało cię do reszty - ciągle powtarzał w duchu.
Zapadał już zmrok. W odległości kilkuset metrów nie znajdował się żaden dom. Po obydwóch stronach ulicy, jeśli tak można było nazwać betonową drogę pełną kolein, znajdowały się pola i pastwiska. W oddali rozpościerał się długi i ciemny las. Chłopak w końcu dotarł do sklepu, w którym był kilka godzin wcześniej. Ze świstem otworzył drzwi, tym samym zwracając na siebie uwagę wszystkich kupujących oraz sprzedawczyni.
Stał w bezruchu przez kilka sekund a następnie rozejrzał się po sklepie. Nigdzie nie widział blondynki. Stwierdził, że skoro znajduje się w tak małym miasteczku to na pewno ktoś ją zna. Kiedy ludzie przestali się na niego gapić i wrócili do poprzednich czynności, spokojnie podszedł do kasy i zagadnął po angielsku:
- Przepraszam - zaczął - Zna pani może blondynkę, niedużego wzrostu, była tutaj dzisiaj - plątał się.
Widok zmieszanej twarzy kasjerki był bezcenny. Była to pani w średnim wieku i patrzyła na Michaela jak na szaleńca, który spadł z nieba. Nie zrozumiała nic a nic z tego co powiedział, ponieważ nie znała języka angielskiego. Po kilkunastu sekundach przeniosła zmieszany wzrok na klientów czekających w kolejce, którzy wyglądali podobnie.
Michael był na skraju. Nie dość, że zrobił z siebie pośmiewisko, to wyszedł na szaleńca. Łzy zaczęły mu napływać do oczu. Miał ochotę schować się w kącie swojego drewnianego domku i obejmując kolana przewegetować resztę wieczoru rozmyślając nad sensem swojego życia i wspominając wszystkie wspaniałe chwile sprzed paru miesięcy.
Niezręczną i nerwową ciszę przerwała mała dziewczynka, na oko miała 10 lat. Podeszła do Michaela i powiedziała:
- Moja siostra ma blond włosy.
Chłopak spojrzał na nią. Miała jej oczy. To musiała być jej rodzina. Bez wahania spytał:
- Zaprowadzisz mnie do niej?
W odpowiedzi włożyła swoją małą i kruchą rączkę w potężną i styraną dłoń Michaela. Wyszli ze sklepu.
Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ona ciągle ich obserwuje. Patrzy, myśli, analizuje. Prawie jak zadanie z matematyki, tylko, że w prawdziwym życiu.
Michael siedział siedział na krzesełku przy barze i rozmawiał z dziewczyną, która zaproponowała mu drinka. W ten dzień razem z chłopakami z kadry postanowili się wyrwać i wyjść na imprezę. Nie spodziewali się, że żeńska część drużyny pomyśli podobnie.
Claudia nie miała tego wieczoru ochoty na imprezowanie jednak gdy dowiedziała się, że blondyn o nazwisku Hayboeck również się wybiera, bez zastanowienia wbiła się w sukienkę, podmalowała oczy i dołączyła do dziewczyn. Widok, który ją spotkał w klubie podciął jej skrzydła. Michael siedział przy barze i podrywał jakąś dziewczynę. Co prawda nie miała prawa być o niego zazdrosna, nie byli wtedy jeszcze razem, nawet nie byli przyjaciółmi. Jednak ten widok ją ruszył i całkowicie zepsuł jej humor.
Jego z kolei w ogóle nie cieszyło towarzystwo dziewczyny, która do niego zagadała. Co jakiś czas kątem oka zerkał na Claudię i widział smutek na jej twarzy. Chciał podejść i z nią porozmawiać, ale nie chciał tak po prostu spławić jego towarzyszki. Był w końcu trochę większym dżentelmenem niż jego koledzy z drużyny. W końcu wymyślił wymówkę.
- Przepraszam, trochę źle się czuję - przerwał jej w połowie fascynującej opowieści o jakiejś fałszywej koleżance - Chyba pójdę już do domu... Ale bardzo miło mi było cię poznać! - rzucił na odchodnym nie pozwalając jej odpowiedzieć na to. "Dzięki Bogu nie zdążyła mnie poprosić o numer" pomyślał.
A skoro o telefonie mowa, wyjął urządzenie ze swojej kieszeni i zaczął pisać SMS.
Do: Claudia
Wyjdź na zewnątrz, proszę
Widział, że dziewczyna wyświetliła w dosłownie drugiej sekundzie od wysłania, lecz nie odpisała mu. Michael zmarszczył brwi. Przez chwilę zastanawiał się czy nie lepiej byłoby wrócić do środka, ale zrezygnował z tego pomysłu. Poczekał jeszcze chwilę a potem zaczął się kierować do hotelu.
- Michael - usłyszał za swoimi plecami - Poczekaj...
Odwrócił się. Czarnowłosa. O bladej cerze. W obcisłej czarnej sukience. Z czerwonymi ustami.
- Jeju - wykrzesał z siebie.
Nareszcie na jej twarzy tego wieczoru zagościł uśmiech. Jasne policzki przybrały różowego koloru a ona zmieszana spuściła wzrok zakładając kosmyk włosów za ucho.
- Coś się stało? - spytał podchodząc bliżej.
Popatrzyła na niego. Najpierw na jego sylwetkę a potem jego niebieskie oczy. On też wyglądał dobrze. Beżowe zwężane spodnie i biała koszula z rękawami trzy-czwarte... Był całkowitym przeciwieństwem jego kolegów z kadry, którzy przyszli do klubu w dżinsach i dresie.
W tym momencie cała złość na Michaela z niej uszła. Smutek odszedł gdzieś w dal a zazdrość ustąpiła miejsca uczuciu bezpieczeństwa. Była tak bardzo w nim zakochana, lecz starała się tego nie okazywać. Chodzili razem do klasy a oprócz tego często jeździli razem na zgrupowania. To on podbiegł do niej gdy się przewróciła. Tak się poznali. Tak się zakochali. Szkoda, że zakończenie nie było tak czarujące.
Tyle razy Cię nieświadomie raniłem. Byłem i jestem idiotą, bo nawet nie wpadłem na to, że to ja byłem przyczyną Twojego złego humoru. Pewnie już nie będę miał okazji Cię przeprosić i to mi bardzo ciąży na sercu. Chcę, żebyś wiedziała, że żałuję, że dawałem Ci powody do płaczu. Tak cholernie żałuję...
Twój Michael
